RESUMO
Como resposta á demanda de mellora
da mobilidade nas áreas metropolitanas, durante a
década dos 90 desenvolveuse en Europa un novo sistema de
transporte coñecido como tranvitrén. Este sistema
baséase no uso de liñas ferroviarias convencionais cunha
densidade de tráfico moi baixa, para estender os servizos de
tranvía ou metro lixeiro sen necesidade de cambiar de
vehículo, incorporándoos ao tráfico ferroviario.
Isto permite ampliar o rango e alcance dos servizos directos de
transporte, reducindo os tempos de espera e os transbordos.
A explotación de vehículos de metro lixeiro sobre
infraestrutura ferroviaria convencional supón encontrar
solucións a unha serie de aspectos técnicos tales como o
sistema de alimentación dos equipos de tracción, o
deseño de material móbil, o ancho de vía, o perfil
das lamias e carrís, a resistencia estrutural dos
vehículos, o acceso dos pasaxeiros aos vehículos, a
sinalización, etc.
Este artigo describe estes problemas e as solucións ás
que se chegou nos diferentes sistemas existentes no mundo ou que
atópanse nunha etapa avanzada de desenvolvemento.
Descarga do texto completo
Nota: O texto completo só está disponible para os subscritores do servizo Ingenta Connect.